Shanti is bijna jarig. Tijd om terug te kijken op een prachtig jaar. Een jaar waarin ze gegroeid is in alle opzichten. Niet op de laatste plaats in gewicht, maar ook zeker in persoonlijkheid. Van een lompe pup is zij de laatste maanden veranderd in een zachtmoedig wolfhond. Ze kwam zag en overwon alle harten in het huis. Poezen, paarden, honden en mensen. Zij heeft al van alles moeten doorstaan. Van een rustige wandeling door het bos, tot een razend druk festival. Ze heeft vrienden gemaakt en gehouden. Haar grote liefde is Chakka een Saarloos die bij haar is komen wonen. Haar grootste vriendinnen zijn Louise, de hond van mijn dochter, en Fauntje, onze kleinste hond. Met Louise is Shanti voorzichtig, en met Fauntje zou ze iets voorzichtiger kunnen zijn. Gelukkig bijt die kleine steeds vaker van zich af.

Shanti is op en top Saarloos, misschien iets socialer dan de gemiddelde Saarloos, hoewel ze steeds minder snel naar mensen toe gaat. Maar ze doet alles wat een Saarloos doet. Zij sloopt, boeken, planten, papier, meubelen enz. Als zij zich verveelt althans. Zij eet, speelt, rent en let niet op. Ze struikelt over haar eigen benen, over andere honden, mensen en dingen die zij laat slingeren. Zij is aanhankelijk en loyaal. Ligt het liefst op of heel dicht tegen ons aan, maar gaat ook haar eigen weg. Zij is een buitenhond en naar binnen gaan vindt zij echt twee keer niets. Als het even kan slaapt zij ook buiten. Dat betekent dat een van ons ook buiten slaapt. Maar dat is in de zomer geen straf.

Ze ontsnapt en opent deuren die wij toch echt goed gesloten hebben. En ze kan eigenwijs zijn. Dan kijkt zij ons aan met een blik van “Nou kom maar op. Ik blijf toch hier”. Maar daarna is ze weer heel lief. Boos kan ik niet op haar zijn. Soms maakt zij mij wanhopig, maar meestal niet. Het is een bijzonder jaar geweest, waarin veel voor ons is veranderd en dat komt vooral door de komst van wolfhonden in ons gezin. Ik zou ze voor geen goud meer willen missen en ik hoop dat ik nog jaren van haar en de haren mag genieten.