Dit is de moeilijkste post die ik tot nu toe geschreven heb. Een bericht waarmee ik probeer mijn verstand te laten winnen. Het wordt misschien een beetje emotionele post maar het is goed zo. Vandaag is de laatste dag dat onze kleine Fauntje bij ons is. Het kleine ADHD hondje wordt te vaak het doelwit van een bitchy (hopelijk) drachtige wolfhond. En voor het nog erger wordt hebben we met pijn in ons hart besloten dat zij naar een veiligere plek moet gaan. “Moet”  dit keer. Ik wil jullie meenemen op de reis die Faun met ons heeft gemaakt.

Fauntje was het gevolg van een vakantieliefde tussen een campinggast en de eigenaar van de camping. Ze is een kruising King Charles Spaniel en een Cocker Spaniel. Het was voor ons allemaal liefde op het eerste gezicht. Zo klein levendig meisje. In november 2014 kwam ze bij ons in huis en maakte kennis met de andere twee honden.

Ze paste eigenlijk bij alles. Vriendelijk als ze is maakte ze vriendjes met alle dieren bij ons in huis.

En eigenlijk ging het ook heel goed met Shanti

Maar naar mate Shanti ouder werd tolereerde ze Fauntje maar meer ook niet. Het ging tot dat Shanti loops werd om gedekt te worden. Na twee flinke aanvallen, waarbij Fauntje de tweede keer flink door elkaar geschud werd, was voor ons de situatie duidelijk. Wilden we dat Fauntje gelukkig bleef en in leven, dan moesten wij een beter en veiliger huis voor haar zoeken. Geheel tegen ons principe, want eigenlijk doen we geen dier dat bij ons komt weg, maar dit is in het belang van het diertje en dan moet je hart maar even in een hoekje gaan staan.

We vonden een huisje bij iemand die niet zo lang geleden hun eigen hond was verloren en die de ouders zijn van Steffan de vriend van Suzanne. Dichtbij genoeg dus en vertrouwde handen. Vanavond gaat ze weg. We zullen haar gestuiter missen. In ons hart voor altijd.